Corona met Wilma februari 2021

16 februari 2021

Het Coronavirus houdt ons nog steeds bij de keel gegrepen...

Inmiddels weten we al bijna niet meer beter, ons mondkapje is sinds 1 december 2020 een standaard accessoire geworden en we doen automatisch een stapje terug als er iemand binnen onze 1,5 meter bubbel komt.

De tweede golf leek nog aardig mee te vallen, totdat alles in een versnelling raakte doordat het Covid 19-virus zich muteerde in een aantal varianten. De Britse variant, de Zuid-Afrikaanse, de Braziliaanse en wie weet welke nog onderweg is. Wat de varianten gemeen hadden is dat ze allemaal besmettelijker waren en sneller om zich heen grepen dan het oorspronkelijke virus.

Kerstmis was allesbehalve gezellig met elkaar, we mochten dan wel één gast meer ontvangen dan de opgelegde twee personen, maar wie kies je dan? Jij mag komen maar je Man, Vrouw, Kind, Kleinkind, Vriend of Vriendin moet thuisblijven..! Zo werden we gesteld voor de keuze: burgerlijke ongehoorzaamheid of alleen Kerst vieren met het eigen gezin in de eigen 'Bubbel'. Ik schat in dat het in de meeste gevallen op de laatste optie uitgedraaid is.

De halve lock-down bleek niet afdoende, en op 12 Januari moesten de horeca en alle niet essentiële winkels opnieuw gesloten worden. Sommige winkels waren zo wanhopig dat ze alle non-food schappen in plasticfolie wikkelden en hoopten dat ze open mochten blijven om etenswaren en toiletpapier te verkopen. Helaas voor hen bleek dat toch echt niet de bedoeling, ze moesten volledig sluiten. De kappers moesten ook weer dicht.
Tijdens de eerste lock-down had ik pech en moest mijn net voorgenomen bezoek aan de kapper uitstellen. Ik kon dan ook met gemak vlechtjes in mijn haar breien voordat de kapper weer aan de slag kon, met mondkapjes en spatschermen om Coronabesmettingen te voorkomen. Deze keer had ik meer geluk, ik was er namelijk net geweest en met mijn korte koppie kon ik het wel een poosje uitzingen.

Met de toegelaten visite van één persoon werd ons het thuisbridgen onmogelijk gemaakt. Dat deed behoorlijk zeer. Het was zo fijn om af en toe even het gevoel te hebben dat het weer even 'normaal' was, ook al hielden we uiteraard de 1,5 meter in ere; we konden met elkaar kletsen en elkaar aankijken. Die saamhorigheid hielp ons om de moed erin te houden.

En ja, toen werd ook nog de, al min of meer aangekondigde ('jullie' houden je niet aan de Corona maatregelen, dus we moeten wel), avondklok ingesteld op 23 Januari, van 21.00 tot 04.30 uur. Alleen met een werkgeversverklaring of in een aantoonbare noodsituatie mocht je op straat zijn. Hield je je er niet aan dan kon je een boete van €95,00 krijgen.
In ieder geval tot 9 februari, daarna werd bekeken hoe het verder moest.
Of..je moest de 🐕 hond uitlaten, dat mocht gelukkig wel. Want ja, hoe krijg je zo'n dier op de pot van het toilet gezet?! Zeer veel mensen hadden ineens een 'leenhond' of boden zich aan als hondenoppasser.

Er braken vreselijke rellen uit, waarbij zogezegde activisten, lees:"oproerkraaiers en relschoppers", nietsontziend winkels plunderden en vernielden. Auto's werden in brand gestoken, de hulpdiensten werden belaagd en de M.E. moest eraan te pas komen om de rust weer, moeizaam, te herstellen.
Het deed me goed dat wij als burgers hiertegen in opstand kwamen. De voetbalsupporters lieten het niet op zich zitten en ondersteunden de politie om de onverlaten (op papier moet ik me wel een beetje inhouden, in de praktijk noem ik ze iets anders) geen kans te geven dit gedrag nogmaals te herhalen.
Helaas werd de avondklok verlengd naar minstens 2 maart en dan moeten we maar weer zien hoe het verder gaat. Gelukkig voor de ouders, en de kinderen zelf, mochten de basisscholen sinds 8 februari weer open.

En toen konden de kinderen toch weer niet naar school, er viel van zaterdagavond 6 februari tot zondagmorgen 7 februari minstens 10cm sneeuw en op sommige plaatsen wel tot 25cm toe. Daar is Nederland heden ten dage niet meer op berekend, alle treinverkeer was onmogelijk, bussen reden amper.. Code rood was van kracht, thuisblijven!..tenzij het echt niet anders kon. Hoe deden ze dat toch in de jaren '50 -'60? Toen ging alles gewoon door en toen had je nog echte winters, of is mijn herinnering daarover niet helemaal op orde?

Wat volgde was een heerlijke week, de slee- en schaatsverkopers deden goede zaken. De schaatsenslijpers werkten bijna dag en nacht door want, echt waar, het ging vriezen en niet zo'n beetje ook.
De prachtige sneeuw bleef de hele week liggen, het zonnetje scheen erop dat het glinsterde. 10 tot 15 graden onder nul. Op vrijdag 12 februari werd bij De Bilt -10℃ gemeten.
De schaatskoorts had iedere liefhebber in zijn greep. Een man verklaarde: zijn vrouw, zijn huis, zijn auto..niets deed er meer toe. Hij wilde nog maar een ding: SCHAATSEN.

Eindelijk even verlost van Corona.
Al moesten ook bij het schaatsen alle regels in acht worden genomen, maar heerlijk even niets anders dan de wind om je oren, je kind op een sleetje of leren 'krabbelen' op het ijs achter een stoeltje. Of, de handen in elkaar gekruist, schoonrijden, zwierend over het ijs.
De noren waren scherp geslepen en ze zoefden over het ijs met dat kenmerkende geluid van schaatsen die over het ijs glijden. Wat hebben we dat lang niet meer gehoord op onze plassen, vennen, slootjes en vijvers.
Het was van korte duur, maar wat hebben we genoten.

En vandaag is de wereld geen wit sprookje meer, maar is alles weer als voorheen.. Nog steeds in lock-down, met een avondklok.. Gelukkig wel de basisscholen open. En we houden moed, de vaccinaties gaan gestadig door al waren er wel opstartproblemen, dus de betere tijden zijn in aantocht.
Ik weet het zeker, over een maand of wat zien we elkaar weer. Wat een feest van herkenning zal dat zijn, daar kijken we allemaal naar uit.
Tot het zover is steunen we elkaar in goede en in kwade dagen. We laten van ons horen bij ziekte, een operatie, een bijzondere verjaardag, een speciale trouwdag en ook bij een overlijden, of zomaar even, want we laten zien dat alle 'Kleiburgers' veel om elkaar geven.

Ik ben trots een 'Kleiburger' te zijn.

Naar vorige bladzijde